Timeline

O Γεώργιος Δημητράκης γεννήθηκε στις 25.01.1941 στην Ξάνθη. Πατέρας του ήταν ο Εμμανουήλ Δημητράκης, υπεύθυνος της Χωροφυλακής Ξάνθης από το 1930 έως το 1945, που καταγόταν από το Μαριού του Νομού Ρεθύμνης και μητέρα του η Ευαγγελία Δημητράκη, το γένος Νικολάου Αραμπατζή, από την Ξάνθη. Ο Γεώργιος και οι αδελφές του Ζωή και Μαριγούλα διαπαιδαγωγήθηκαν, εν μέσω στερήσεων, με όλες τις αρχές και αξίες που έχουν σχέση με την βαθιά έννοια της Πατρίδας, την πίστη σε ιδανικά, τις ιστορικές παραδόσεις του Έθνους και την ευθύνη τους έναντι των συνανθρώπων.

1941 Νεανικά χρόνια

Το έτος 1959 μετέβη εις την Βόννη, όπου σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Κοινωνιολογία και Οικονομία. Μετά την αποπεράτωση των σπουδών επέστρεψε στην Ελλάδα και υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Εργάσθηκε σε διάφορες υπηρεσίες της Βόννης, κυρίως όμως, επί 5 χρόνια στην Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας, ως ο μόνος αλλοδαπός.

1959 Σπουδές

Το 1976 επέστρεψε στην Ελλάδα, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε σε κλάδο της Αρχαιολογίας, της Πολιτιστικής κληρονομιάς και Ιστορίας. Διετέλεσε επί 35ετία διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια, καθώς είναι γνώστης όλων των Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων, αλλά και μεγάλος λάτρης της Πατρίδας, της Ιστορίας και της Ελληνικής φύσης, την οποία γνώρισε μετά πάθους ως πεζοπόρος επί τρεις και πλέον δεκαετίες.

1976 Η ζωή στην Ελλάδα

Είναι γνώστης της παγκόσμιας, της ευρωπαϊκής και της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, κοινωνιολογίας και ανθρωπογεωγραφίας Μότο του αποτελεί το φωτεινό τρίπτυχο: Κλασικισμός, Ανθρωπισμός και Οικουμενισμός, που παρωθούν την συνείδηση της ανθρωπότητας.

«Η αγάπη προς την Πατρίδα και την Κοινωνία είναι πράξεις Ελευθερίας. Ο Κόσμος, η Πατρίδα μας, είναι το Κόσμημα της ζωής μας, ας μην το καταστρέφουμε!»

«Είμαι Άνθρωπος, είμαι Ελεύθερος. Η Ηθική και η Αγάπη είναι βαθιές έμφυτες έννοιες και πράξεις, οι οδοδείκτες της αληθινής ζωής. Έλληνας δεν γεννιέσαι. Έλληνας γίνεσαι μόνο με την Αγάπη, την Πίστη και τις Θυσίες προς την Πατρίδα. Η συναισθηματική Νοημοσύνη οδηγεί εις την Ενσυναίσθηση, και μέσα από αυτήν γινόμαστε καλύτεροι, υγιείς ψυχικά υπεύθυνοι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Για αυτό ο άνθρωπος οφείλει να σκέπτεται διαρκώς. Είπε ο Αριστοτέλης εις τον Φίλιππο Β’, όταν ο Βασιλιάς των Μακεδόνων τον ρώτησε: «Δάσκαλε, τι διδάσκεις εις το παιδί μου;», και ο Αριστοτέλης του απάντησε με δύο μόνο λέξεις: Να σκέπτεται!».

2000 Αρθρογραφία, το μεγάλο πάθος

Ίδρυμα Δημητράκη